Rozdział 8

Obudził mnie dzwoniący telefon. Nie patrząc kto dzwoni odebrałam.
-Halo.-Mówię strasznie zaspanym głosem.
-Majka?!-Pyta ktoś strasznie zdziwionym głosem.
-Tak. Kto mówi?
-Oskar. Czemu ty właściwe obierasz telefon Tomka?
-Bo on jeszcze śpi?-Pytam retorycznie.
-Dobra nie wnikam co wy robiliście, ale my za chwilę jedziemy do Zielonej Góry.-Pierwsza część zdania jakoś mi umknęła, ale ta druga podziałała na mnie jak płachta na byka.
-O cholera. To która właściwie jest godzina?
-8.
-Szlak.A ten debil jeszcze śpi poza tym jak go znam to nie jest jeszcze spakowany. Nie ma szans żeby zdążył.
-To co robimy?
 -To może wy pojedziecie, a ja przywiozę Tomka?
-Okej. Tylko wy już lepiej wstańcie, bo przed 16 macie być na miejscu.
-Wiem, wiem. Do zobaczenia na miejscu.-Mówię kończąc rozmowę. Po czym okładam telefon na stolik obok.
Przekręcam się na drugą stronę i dopiero teraz dochodzi o mnie sens wypowiedzianych wcześniej słów przez Oskara. On wie, że Tomek spał u mnie! A jeśli w kadrze czy klubie wie jedna osoba to reszta za chwilę też będzie wiedziała. No super jeszcze tego mi brakowało.
-Tomek do jasnej cholery obudź się!
-Kobieto cicho bądź. I nie przeklinaj.
-Wstawaj jest już po 8. A z tego co wiem to właśnie powinieneś jechać do Zielonej Góry.
-O kurwa.
-Nie klnij!-Upominam go z uśmiechem tak jak on przed chwilą mnie.
W tym czasie Tomek już szukał gdzie wczoraj włożył swoje ubrania.
-A ty co robisz?-Pytam.
-Jak to co? Szukam swoich rzeczy, bo już jestem spóźniony.
-Tyle, że oni już pojechali. Bez ciebie.
-Jak to!?
-Cicho. Nie krzycz, bo jeszcze Kubę obudzisz, a lepiej będzie żeby sobie jeszcze pospał, bo czeka go dzisiaj długi dzień.
-Ty lepiej mi wytłumacz co znowu wymyśliłaś. Ciekawe jak ja teraz dotrę do Zielonej Góry.
-Aleś ty głupi jednak jesteś. A wszyscy mi mówią, że mam być z tobą. Zapomniałeś, że jadę swoim samochodem?
-Ano fakt. Zapomniałem. Przepraszam.
-Ale zwykłe przepraszam tu nie wystarczy.-Mówię z diabelskim błyskiem w oku. Długo nie muszę czekać, bo już po chwili koło mnie  znajduje się Tomek, który zaczyna delikatnie mnie całować.
-Może być?
-Yhm.-Ale jakoś ciągle mi mało, bo zaczynam całować go z jeszcze większą żarliwością. W końcu po dłuższej chwili udaje się nam od siebie oderwać.
-Przepraszam.-Odpowiada po chwili Tomek.
-Proszę. Ale muszę ci powiedzieć, że takie przeprosiny mi się podobają.-Uśmiecham się do niego szeroko.- Tylko mam jedną prośbę.
-Zamieniam się w słuch.
-Bądź grzeczny w tej Zielonej Górze, bo Oskar wie, że u mnie spałeś. A znając życie to za chwilę już wszyscy będą wiedzieć.
-No i co? Jesteśmy dorośli. Poza tym wszyscy widzą, że nas do siebie ciągnie.
-No i co z tego? Doskonale wiesz, że ja nie jestem jeszcze na to gotowa.
-To mam dla ciebie taką radę żebyś szybko była gotowa,bo wszyscy od dobrych 5 lat czekają na to kiedy będziemy w końcu razem.
-Ehh. Może masz rację. Ale to nie zmienia tego, że masz być grzeczny.
-Oczywiście co tylko sobie życzysz.-Uśmiecha się do mnie tak jak najbardziej lubie.
-To teraz łaskawie skocz do sklepu. A ja skoczę obudzić Kubę.
-Teraz to idziesz go obudzić? A 10 minut temu to cicho bądź, nie gadaj tyle..
-Oj Tomuś Tomuś jak ty mało wiesz o kobietach.
-Na to wygląda.Dobra lecę do tego sklepu, bo się na prawdę spóźnimy.-Powiedział i wyszedł.
Po chwili ja również ruszyłam moje 4 litery i poszłam do szafy w celu wyciągnięciu jakiś ciuchów.

Skoczyłam jeszcze szybko do łazienki, aby się trochę ogarnąć. Gdy wychodziłam usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi okazało się, że Tomek już zdążył zrobić zakupy.
-Tylko mi nie mów, że jeszcze nie obudziłaś Kuby i nie zrobiłaś kawy.-Zaczął od progu.
-No tak jakby nie.
-To co ty robiłaś tyle czasu?
-No przepraszam cię bardzo, ale musiałam się jakoś ogarnąć, bo jeszcze byś mnie zostawiał. I wtedy co?
-Nic bo cię nie zostawię. Jesteś dla mnie najważniejsza. Ty i Kuba-Mówi podchodząc bliżej, aby mnie przytulić.
Coraz częściej zaczynam sobie zdawać sprawę,że wtedy 5 lat temu powinnam dać Tomkowi szansę. Może akurat tworzyli byśmy szczęśliwą rodzinę, a Kubuś miał by już rodzeństwo. Przynajmniej teraz nikt by nam nie suszył głowy o to że powinniśmy spróbować.
-O czym myślisz?-Dobiega do mnie ciche pytanie Tomka.
-O tym, że jeśli jeszcze chwilę będziemy tak stać to się na prawdę spóźnimy.-Odpowiadam z uśmiechem.
-Masz rację. To ty idź obudzić Kubę, a ja uszykuje śniadanie. Jajecznica?
-Taką pyszniutką jak ty robisz? Zawsze.
-No to do roboty mała.

Poszłam obudzić Kubę i go przebrać. Szybko zjedliśmy pyszne śniadanie przygotowane przez Tomka i dopakowaliśmy swoje rzeczy. O dziwo Tomek był już spakowany. Ciekawe tylko kiedy to zrobił, bo jakoś nigdy nie lubił robić tego wcześniej tylko zawsze zostawiał na ostatnią chwilę. Droga minęła nam w miarę szybko i spokojnie dlatego już po 13 byliśmy w moim rodzinnym domu. Mama oczywiście uparła się, że zostaniemy u nich na obiedzie. Dlatego gdy ona go kończyła ja postanowiłam pomóc rozpakować się Kubie w moim dawnym pokoju. Po smakowitym i sycącym obiedzie ruszyliśmy z Tomkiem w nasz główny cel podróży. Niestety tym razem przeszkody nas nie ominęły, bo utknęliśmy w gigantycznym korku. Droga, która miała nam zająć nie całą godzinę trwała dwie. Tak więc do Zielonej Góry dojechaliśmy chwilę po 16.
-To co robimy, bo chłopacy mają trening do 17 30.-Pyta się mnie Tomek.
-Kawa w hotelowej restauracji?-Pytam,a w odpowiedzi widzę tylko  kiwnięcie głową na tak.-To prowadź.- Mówię i wysiadamy z samochodu. Wzięliśmy jeszcze nasze bagaże tak by później po nie nie schodzić.
Ledwo wchodzimy do środka, a do naszych uszu już dobiega paplanina Fabiana.
-O moje kochane gołąbeczki razem. A gdzie mój ukochany chrześniak?
-Cześć Fabian. Kuba jest u moich rodziców.-Mówię mu pomijając pierwszą część jego wypowiedzi.
-A dlaczego go nie przywiozłaś?
-Bo nie miał kto się nim opiekować.
-Jak to nie miał kto się nim opiekować skoro tata przyjechał.
-Fabian tylko ja ci przypominam, że on nie jest tutaj w celach rozrywkowych, a zawodowych. Mecze same się nie skomentują.-Upomina Fabiana Tomek.
-No fakt. Ale trzeba było zadzwonić o mamy na pewno chętnie by przyjechała.
-Jak już tak bardzo chcesz się zobaczyć z Kubą to w pociąg i chwila moment i jesteś.-Mówi Tomek.
-Poza tym chciałam żeby Kuba spędził trochę czasu z moimi rodzicami, a wasza mama może sobie odpocząć.-Dopowiadam.
-Ohh widzę, że dzisiaj z wami nie wygram. Gdzie idziecie?
-Na kawę. Musimy poczekać aż chłopacy wrócą z treningu, bo znając życie ktoś już odebrał nasze klucze.
-Pozwolicie, że się do was dołączę. Chyba, że chcecie byś sami.
-Nie przesadzaj. Dawno się nie widzieliśmy w takim gronie.-Odpowiadam. Muszę przyznać, że te głupie aluzje Fabiana zaczynają mnie wkurzać. Chyba najwyższy czas z nim o tym porozmawiać. Oczywiście nie teraz, bo najpierw trzeba się gdzieś pozbyć Tomka.

Weszliśmy do hotelowej restauracji, w której już można było zobaczyć siatkarzy i towarzyszących im dziennikarzy.
-O tata!-Krzyknął jak małe dziecko Fabian.
Okazało się, że pan Wojtek również postanowił udać się na kawę więc przyłączyliśmy się do niego.
-Ale ja mam dobrze. Trzech przystojnych mężczyzn koło siebie. Chyba każda chciała by być na moim miejscu.-Rozmarzyłam się pod koniec.
-Mam nadzieję, że ta "każda" była by jednak mądrzejsza od ciebie.-Odezwał się Fabian. Ja tylko głośno jęknęłam, bo doskonale wiedziałam, że za chwile zacznie się cała litania jaka to jestem zła, niedobra, i że ciągle nie chce być szczęśliwa.
-Cicho nawet nie zaczynaj.-Ostrzegłam go.- Doskonale wiem co za chwilę mi powiesz. Katujesz mnie ciągle tym samym od 5 lat.Na każdym zgrupowaniu to samo.
-To ja się bardzo cieszę, że wiesz co chce ci powiedzieć więc mogła byś się w końcu do tego zastosować.
-A jeśli ci powiem, że kogoś sobie znalazłam?-No i tu chyba go zaskoczyłam. Nie czekając na jego odpowiedz wstałam i ruszyłam do recepcji, bo za chwilę powinni być chłopacy.
No i nie myliłam się. Gdy tylko weszłam do głównego holu zobaczyłam wchodzących Zaksiarzy. Szybko się z nimi przywitałam i poprosiłam Oskara o klucz od pokoju, bo to on "sprawuje władzę" gdy nie ma Tomka.
Szybko i sprawnie załatwił to co miał w recepcji i odwrócił się do mnie przodem.
-Mam dla was dwie informacje.-Zaczął zupełnie z innej beczki.Nas? Ano tak nawet nie zauważyłam, że obok mnie stoi Tomek.-Jedna głupia, druga chyba dobra. Od której mam zacząć?
-Dawaj tą głupią.-Powiedział Tomek nim ja zdążyłam się odezwać.
-Pakosz znowu chce zawiesić Grzesia.
Odezwałam się, ale nie są to słowa do opublikowania, bo to była wiązanka przekleństw.
-A jaka jest druga?-Zapytałam gdy już się trochę uspokoiłam.
-No... bo ... ten. Zaszła jakaś pomyłka i jeden pokój jest dwu osobowy.
-I????-Drążyłam tenat.
-I wy macie ten pokój.-Wiedziałam, ze to nie koniec dlatego dalej go naciskałam.
-I???
-I tam jest tylko jedno łóżko. Ale to chyba nie będzie problem przecież już spaliście razem.
No to się zaczyna bardzo ciekawie. Mam nadzieję, że świat jest na to gotowy.
**********************************************************************************
No w końcu jestem. Mam nadzieję, że teraz zacznę mieć więcej czasu jak wystawią te wszystkie oceny.
Wy mi tutaj tak ładnie komentujecie, a ja odpłacam się takim kiczem. Czasami mam wrażenie, że ten blog jest bezsensu.
Dobra koniec mojego biadolenia.
Mam nadzieję, że następny rozdział pojawi się w sobotę, ale chyba idę na rajd więc to nie jest w 100% pewne.
Znając życie coś jeszcze chciałam napisać, ale skleroza to moja siostra więc nie pamiętam.
Pozdrawiam :*