Rozdział 26

-Czy ty zwariowałeś? Tomek do jasnej cholery przecież ty miałeś 4 dni temu wypadek! Powinieneś zostać jeszcze w szpitalu!
-Ale Majka zrozum, że już się dobrze czuję.
-Ja się po prostu o ciebie martwię.-powiedziałam cicho po czym zostałam mocno przytulona przez Tomka.
-Wiem kochanie, ale lepiej będę się czuł mając was koło siebie niż gdybyście byli w Katowicach.
-No to zostanę.
-Chłopacy cię potrzebują. Poza tym chyba chcesz odebrać złoto, nie?
-Aż taki pewny siebie jesteś?-zapytałam z błyskiem w oku.
-Przy tobie? Zawsze.

Tak więc 3 godziny później byliśmy już w Katowicach. Cała reprezentacja, wszyscy dziennikarze i rodzice Tomka wraz z Kubą przebywali tam już od piątku. Ja postanowiłam zostać z Tomkiem i dojechać do nich w sobotę przed meczem. No i właściwie to się sprawdziło, ponieważ od razu pojechaliśmy na halę. Po wejściu można było już czuć całą tą wspaniałą atmosferę. Szybkie przebranie się w strój reprezentacyjny i do boju! Gdy tylko weszłam na boisko zobaczyłam Tomka z panią Janiną i Kubą. Oho coś czuje, że mi się oberwie, że przywiozłam tu Tomka.
-Sam chciał tu przyjechać. Ja mu kazałam zostać w szpitalu.-zaczęłam się bronić gdy tylko się koło nich znalazłam.
-Przecież nie mam do ciebie pretensji. Wiedziałam, że nie zostanie dłużej w tym szpitalu.-powiedziała pani Janina.-Przecież nie wytrzymał by oglądania finału w telewizji.
-Mamo mogę siedzieć z tobą?-zapytał Kuba.
-No pewnie.-powiedziałam wesoło i już po chwili szliśmy usiąść się na nasze miejsca, bo sędzia zarządził koniec rozgrzewki.

Cały mecz praktycznie siedziałam jak na szpilkach. W tym przegranym secie myślałam, że zejdę na zawał. No, ale na szczęście szybko wygraliśmy i do hotelu. Jutro pokonać Brazylię i do domu. W końcu wyspać się w swoim ukochanym łóżku. No, ale najpierw jeszcze trzeba zerwać jeszcze jedną noc, bo chłopacy chcieli pogadać.

Niedzielny poranek był spokojny. Gdy już się jakoś obudziłam poszliśmy z Tomkiem i Kubą trochę pozwiedzać i odstresować się przed wieczornym meczem. Jejku, ale ja ostatnio głodna się zrobiłam, dlatego postanowiłam zabrać chłopaków na pizzę. Szalenie zdrowe nie ma co. Po powrocie do hotelu postanowiłam sprawdzić co tam się w świecie dzieje. Standardowo: portale społecznościowe i serwisy sportowe. Weszłam też na mejla, na którym znalazłam zdjęcia  z dotychczasowych meczów. Tak się wciągnęłam, że chłopacy musieli mi przypomnieć o meczu.

Taktyka omówiona, rozgrzewka przeprowadzona,hymny odbyte, szóstki na boisku. No to zaczynamy bitwę o najważniejsze trofeum.
Pierwszy set to jakaś jedna wielka pomyłka. Mimo, że graliśmy z nimi już tyle razy w tym roku to całą taktykę szlak trafił. Na szczęście Stefan szybko zainterweniował i wszystko już było idealnie. Wygraliśmy!  Zostaliśmy Mistrzami Świata!!!!!! Wszyscy zbiegli się na boisko, żeby sobie pogratulować. Gdy tylko znalazłam się kolo Tomka namiętnie się pocałowaliśmy. Koniec. Już nigdy więcej nie będzie mnie tyle czasu poza domem. W tej chwili coś się skończyło, ale na szczęście nie zawracałam sobie tym głowy tylko świętowałam Mistrzostwo Świata! W końcu ja też mam w nim jakiś udział. Później już wszystko potoczyło się automatycznie: nagrody indywidualne, zakończenie kariery reprezentacyjnej przez Mariusza (powiem szczerze, że nic o tym nie wiedziałam), później medale i nieskończona ilość wywiadów. Gdy w środku nocy znalazłam się w swoim pokoju przy mężczyźnie swojego życia poczułam, że jestem spełnioną kobietą jeśli chodzi o karierę reprezentacyjną. Teraz czas podbić podwórko klubowe i zająć się życiem rodzinnym.
********************************************************************************
Przepraszam przepraszam przepraszam przepraszam. Za wszystko. Jeszcze tylko jeden rozdział. Ostatni. Definitywny.
Postaram się dzisiaj nadrobić zaległości na waszych blogach. Jak o kimś zapomnę to proszę pisać.
Zaczęłam już prawie nowego bloga. Tym razem nie sama.Mam nadzieję, że wam się spodoba.
Pozdrawiam :*
Ciężko mi tu wstawić taki okropny i krótki rozdział.